1:20

Գրք. 1, Գլ. 20

Գրք. 1., Գլ. 20

20:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:	20:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
20:1 Տէր, տէր, անոխակալ եւ երկայնամիտ, Ներող, բարեգութ, հզօր, ողորմած, Ահա ճշմարտութեամբ են գործք քո, Եւ խոստովանեալ` դատաստանք քո, Վկայեալ են ընտրութիւնք քո, տեսողդ ծածկութից: Ընդ երից երջանկաց մանկանցն, Որք կիզանողական բոցովն փորձեցան Եւ ոչ վնասեցան ի Բաբելոնի, Զնոցա թախծութեան զերգն հառաչեմ. Մեղայ, անօրինեցայ, յանցեայ, ապստամբեցայ Եւ պատուիրանաց քոց ոչ անսացի: Եւ քանզի մաքուր գոլով ի վնասուց նոքա, Եւ զայս խոստովանութիւն գոչէին, Իսկ ես ընդ նոսին նովին աղերսիւ Ձայնակցեալ սմին ողբոց երգութեան, Եւ ա՛յլ յաւելից` ամենապարտս մահու: Ընդ Դանիելի երանեալ եւ սուրբ մեծ մարգարէի, Որ ի քում հարազատութեան ազգականութենէ Տանն Յուդայի շառաւիղ ընտրեալ, Զնորայն առեալ ընդունական եւ նուիրական բանից պաղատանս, Իմովս պատժականութեան գոչմամբ հեծութեանս եւ ա՛յլ կրկնեցից:	20:1 Lord, O Lord, who bears no grudges, tolerant, forgiving, compassionate, powerful, and merciful, behold, your actions rest on truth, your judgment upon confessions, your decisions upon sound testimony, O seer of the unseen. Like the three fortunate youths who were tested by the caustic fires of Babylon but were unharmed, I groan a mournful refrain, “ I have sinned. I am lawless. I have done wrong. I have been indicted and I have not heeded your commandments.” They being innocent of any wrong cried out this confession, while I am rightly condemned to death and have yet more reason to plead even as Daniel, the blessed holy prophet, who was of your true lineage and the chosen branch of the house of Judah. To his words and prayers of commitment that were acceptable to you, I add my cries for punishment and humiliation:
20:2 Ի մէջ գիտութեանս անպատշաճականս գնացի` Զարտուղի սխալեալ դժնդակապէս, Այս է` ամենայնիւ ամենայն իրօք մեղանչելն: Ըստ սահման կշռութեան կամաց քոց արտաքս վազեցի, Որ է հաւաստի կերպարան բասիր անօրէնութեան: Անգիտիցն չափոց չարութեան գործոց լրումն յաճախութեան նիւթեցի, Որ է ճշգրիտ պատկեր յանցաւորութեան: Սպառնացար, եւ ոչ զարհուրեցայ, Արգահատեցեր, եւ ոչ երբէք լուայ, Որ է ապստամբութեան յայտնի նշանակ:	20:2 Knowing full well what was improper, I strayed from the path, sinning in all ways in all things, I fled from the balancing bounds of your will. And this is the characteristic profile of base lawlessness that I practiced and perfected till my wrongdoing knew no limits. Is this not the very image of criminality? You admonished but I was shameless. You entreated but I took no heed. Both are flagrant signs of rebellion:
20:3 Քեզ արդարութիւն հանդերձեցեր, բարերար, Եւ ինձ ամօթ եւ պատկառանս պատրաստեցեր, Քեզ` փառս վայելչականս, եւ ինձ` նախատինս յարմարաւորս, Քեզ` քաղցրութեան յիշատակ, եւ ինձ` մաղձ քացախեալ ի կատարածի, Քեզ` բարեբանութիւն անլռելի, եւ ինձ` ձայնս ողբոց աղաղակի, Քեզ` օրհնութիւնս երգոց խնկելի, եւ ինձ` մերժումն տարագրութեան, Քեզ` իրաւունս բազմարժանիս, եւ ինձ` պատասխանատուութիւնս ամենավարանս, Քեզ` բարձրութիւն անճառ գովեստից, եւ ինձ` զաճիւն լիզելոյ պատիժ ձաղանաց:	20:3 You clothed yourself in righteousness, O doer of good, and prepared shame and humiliation for me. For you, fitting glory, for me, deserving insult. For you, sweetness immemorial, for me, vinegary bile. For you, praise that cannot be silenced, for me, weeping laments. For you, songs of blessing rising with incense, for me, the alienation of exile. For you, all rights justly deserved, for me, every worrisome debt. For you, exaltation and praise beyond words, for me, the abject punishment of eating dust:
20:4 Եւ արդ, ընկալար դու բարեաց ընտրութեանց անկշիռ սահման` Զքոյոցդ ախորժականաց կնդրկաց պտղոց վերառեալ ըստ քեզ, Եւ ես` զիմոյս աստէն առ սմին Պարսաւանս յոգունս կրկնակի բարդեալ ինձ ըստ իս: Իսկ եթէ անարատիցն մաղթանաց այս էր յանձնառութիւն, Իսկ ինձ զո՞րս հիւսեցից շարս եւ տողս բանից դսրովականաց, Որ քան զամենայն դժնեայս յաւէտ վրիպեցայ: Մոլորեցայ անառակ ընթացիւք ի միտս վայրենիս, Յանդգնեցայ շրթամբք խօսից ի բանս երկրաւորս, Զակատեցայ անկասելի ի պատկառելեացն գործոց, Փքացայ, վերացայ, որ յետ սակաւ մի ժամանակի Ի հող մահու եմ իջանելոց, Գոռոզացայ, բարձրացայ, որ եւ ոչ զգրաւական շնչոյս Տուրեւառութեան ունիմ ի ձեռին:	20:4 And you, O splendid goodness beyond measure, you received our offering with sweet frankincense fitting to you, while I received my portion of censure compounded by aggravating circumstances. For if the innocent prayed to you in this way, what apology shall I weave in my guilt, I who have faltered more basely than anyone? I have strayed down wayward paths in my undisciplined mind. In my everyday speech I have been brazen. I have been obsessed by shameful deeds. I have become puffed up and haughty. I have become arrogant and conceited though I will soon be lowered into the earthly grave. I want to make a deal though I cannot even give my breath as collateral:
20:5 Ամբարտաւանեցայ փոշիս շնչաւոր, Ամբարհաւաճեցայ կաւս ձայնաւոր, Հպարտացայ հողս անարգութեան, Ի վեր ամբարձայ մոխիրս մերժելի, Բազուկ կառուցի բաժակս մանրելի, Տարածեցայ առաւել իբր վեհ Եւ դարձեալ իբրեւ զհերքեալ առ իս ինքն ամփոփեցայ, Բարկութեան բոցով ցոլացայ տիղմս բանաւոր, Իբր զանմեռ ոք մեծամտեցի, Որ ընդ քառոտանեաց մահու եմ փակեալ: Գիրկս արկի կենցաղոյս սիրոյ Եւ ի քեզ թիկունս, փոխանակ դիմաց, դարձուցի, Ի թռիչս մտաց ընդ խաւար խորհրդոց սլացայ, Զանարատ հոգիս մարմնոյս փափկութեամբ յաւէտ վտտեցի, Զզօրութիւն աջական կողմանս տկար արարի, Ահեկանացս կայից ուժգնութիւն տալով` յաղթեցի, Զքեզ իսկ տեսի հոգացեալ վասն իմ, Զոր չ է աստ գրելի, եւ ոչ պատկառեցի:	20:5 I, breathing dust, have grown haughty. I, talking clay, have become presumptuous. I, filthy dirt, have grown proud. I, disgusting ashes, have risen up, raising my hands with my broken cup, strutting like a swaggering peacock, but then curling back into myself, as if rejected, my speaking slime glowing with anger I grew arrogant, as if I were immortal, I, who face the same death as the four- legged creatures. I embraced the love of pleasure and instead of facing you, turned my back. In flights of fancy I darted into lurid thought. Indulging my body I wore out my soul. In strengthening the sinister side I weakened the force of my right side. I saw you, who were concern for me, too deep for words, and paid no heed:
20:6 Իբրեւ զհաւ վայրենի սրացայ, ըստ ովսէեան բանին առ Եփրեմ Ի նախնին իմ սովորութիւն, Յաղօթարանն վայրի ընդ պատաղմունս այսր կենցաղոյս շրջանակեցայ, Ոչ կացուցի յոտին զերիվար մտացս երասանաւ բանին, Ընդ հին չ արութեանցն նորոգ ինքնաստեղծութիւնս գտի, Անուրս, ըստ Յոբայ, ծանունս եւ անտանելիս ինձէն ինձ սաստկացուցի, Առիգած անկարկատելի, ըստ Երեմիայ, զանձն իմ արարի, Իբր զվիժած անգրելի կոչման, ըստ առակարկուին, Ի մարդկանէ համարոյ եղծայ, Իբր զհանդերձս ինչ ապարահից, ըստ եսայեան բանին, զազրացայ: Որպէս զթրծեալ աման խեցեղէն` փշրեցայ անարծարծելի, Ըստ բամբասանացն Եդոմայ ի մարգարէէն` Զչորրորդ չափն անօրէնութեան սատակման ինձ պատրաստեցի: Եւ զի՞նչ ստութիւն առ այս` եւ զայս յաւելուլ ընդ այս. Քանզի զվրանն իսկ դիւանուէր Մողոքայ Առի ինձ այսրէն առ դժոխոցն ժառանգութիւն, Լքեալ զերկնայինն` յեղանակաւ իմն օրինակի նմանագիր ձեւակերպութեան, Որպէս առակ պատկերի աստեղն Ռեփանայ բաբելականի, ՅԻսրայելէ պատուեցեալ, ցուցաւ ի Սինա:	20:6 As Hosea wrote of Ephraim, I rushed toward my former ways like a wild fowl. In my sanctuary I was immersed in my worldly preoccupations and I did not halt the meandering horse of my mind with the reins of rationality. I added to my former wrong doings with new inventions. Like Job, I made my heavy yoke even more unbearable. Like Jeremiah, I became like a rotten cloth, and, as the preacher said, my name is erased from the book of mankind like a stillborn child. And as Isaiah said, I have become soiled like the napkin of the menstruating woman and I am shattered and unmendable like a ceramic bowl. Like the Edomite chastised by the prophet, I have prepared myself for a squalid end as the fourth penalty for my lawlessness. And it would be no lie were I to add that abandoning my inheritance in heaven I even built a tabernacle to the demon Moloch, even fashioned an idol in the form of the Babylonian Star of Rephan like the one the Israelites had in the Sinai, so that my legacy should be hell:
20:7 Իսկ արդ, զի ի նախնի շնորհին համարձակութենէ դարձեալ` Փոխեցայ, զրկեցայ, ելայ, հեռացայ, Բաժանեցայ եւ անպատուաստելի կտրեցայ,- Արդ, ընկա՛լ զիս, Տէր, վերստին կերպարանեալ ի պատկեր հոգւոյ, Զանարժանս կենաց` իբր զմահապարտ, իբր զչարագործ, Իբր զպատկառեալ, իբր զկոխան եղեալ բանսարկուին, Որպէս զանբժշկելի մատնեցեալ, որպէս զհասեալ յատակս մահու, Որպէս զգարշեցեալ, որպէս զխոտան գտեալ քո կոչմանդ, Որպէս միանգամայն ի կորուստ վարեալ, Որպէս դեգերեալ, որպէս վանեցեալ, որպէս սարտուցեալ, Որպէս տարակուսեալ, որպէս թշուառացեալ, որպէս վհատեալ, Որպէս կործանեալ, որպէս խորտակեալ, որպէս բեկեալ, Որպէս թախծեալ, որպէս յոգի տրտմեցեալ, որպէս թշնամանեալ:	20:7 And now with the license of my original grace revoked I have changed, I am dispossessed, I am exiled, I am banished, I am separated and irreparably cut off. Now, accept me, O Lord, and renew the impression of your image on my soul, I who am unworthy of life, a capital felon, evil person, a fallen being trampled by Satan, a terminal patient at death’s door, depraved and unworthy of your calling, defeated with one blow, wanderer, exile and outlaw, a doubter, wretch, reject, battered, shattered, broken, wounded, dejected, embattled soul:
20:8 Իսկ դարձեալ ակնարկելով քո, գթած, Մարդասէր, հզօր, ի յաղերս բանիս` Որպէս զղջացեալ, որպէս խոստովանեալ, Որպէս ի յոտս քո դիմեցեալ, որպէս զապաշխարեալ, Որ կշռես, գրես եւ մեծ համարիս զհառաչ հոգւոյ Եւ զազդումն շնչոց հեծութեան, Զկսկիծ շրթանց, զպասքել լեզուի, զտխրականութիւն երեսաց, Զկամս խորհրդոց եւ զյօժարութիւն խորութեան սրտից, Որ փրկութիւնդ ես անձանց եւ տեսող ոչ գործեցելոց, Եւ ստեղծիչ բոլորից, եւ բժիշկ վիրաց աներեւութից, Պաշտպան յուսացելոց եւ բարեխնամող տէր ամենեցուն: Եւ քեզ փա՜ռք յամենայնի յաւիտեանս: Ամէն:	20:8 And again, O compassionate Lord who loves mankind, almighty God, as you consider these words of pleading, treat them as a confession from a contrite soul fallen at your feet in repentance. And as you judge, note and weigh the tearful soul, the heaving sighs, the quivering lips, the dry tongue, the clenched face, the good will in the depth of the heart, you who are the salvation of humanity, the seer of the undone, the creator of all, the healer of invisible wounds, the defender of the hopeful and the guardian of all, to you glory forever and ever. Amen: