1:70

Գրք. 1, Գլ. 70

Գրք. 1., Գլ. 70

70:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:	70:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
70:1 Եւ քանզի համբարձեալ զընթացս բանիս Ի փոքունց աստի երկրայնոց` չ համարելոց ընդ գոյս եղելոց, Ի մեծագունիցն տեսակս` ասացից զտօնելի հանդէս Իրաւանց ահաւորին անաչառութեան: Որ զի թէ մերձաւորագոյնք իցեն Աստուծոյ, Իբր զնախածանօթ հայրապետութիւնսն, Եւ կամ մաքրագոյնք` որպէս մարգարէսն, Կամ անբծագոյնք` իբրեւ զառաքեալսն, Կամ ընտրելագոյնք` որպէս մարտիրոսսն, Եթէ ոչ դու մարդասիրեսցես աննուազ բարիդ Եւ անփոփոխ խնամակալութիւնդ եւ անպակաս ողորմութիւնդ, Ընդունայն է ինձ փրկութիւնն առ ի նոցանէ:	70:1 Now let me lift this discussion from the lowly things of earth unworthy of being considered part of creation to the higher things. Let me speak of God’s serious and stern Last Judgment from which there is no escape. Even those the closest to God such as the Patriarchs or the most saintly such as the Prophets, or the most spotless such as the Apostles, or the truly chosen such as the martyrs, if you did not grace them with your love toward mankind, with your undiminishing goodness, unchanging providence and unending mercy, they would be no use for my salvation:
70:2 Զի թէ առ նոյն ինքն Աբրահամ ձայն արձակիցեմ, Իբր ողորմագին առակ ընչեղին ինձ վարդապետէ, Ի տապոյ անտի պապակեալ` կաթի միոյ ջրոյ ոչ բաւականանայ. Քանզի եւ նա փակեալ է ընդ կարեօք հասարակաց անհնարութեան: Իսկ եթէ առ Մովսէս` եւ նա զգածեալ է տկարութեամբ, Որ ոչ զօրեաց առնն փրկութեան, Որ զհայթհայթանաց կրկուտն ի պահպանութեանն աւուր ժողովէր: Իսկ եթէ առ Ահարոն` եւ նա ինքնին իսկ կարօտացաւ մաղթողի: Իսկ եթէ առ Դաւիթ` ի մէջ բարեացն առաւելութեան ստգտեալ է եւ նա: Իսկ եթէ առ Նոյ եւ Յոբ եւ Դանիէլ` Զայս Եզեկիէլ մարգարէ մեկնեաց` յանուանէ իսկ յիշատակեալ զնոսա, Եւ զայն ընդ նոսին, իբր ի դիմաց Աստուծոյ, ազդեալ. Կենդանի եմ ես, ասէ Տէր, թէ ոչ ապրեցուսցեն Զուստերս եւ զդստերս իւրեանց ի բարկութենէն, որ հասանիցէ, Բայց եթէ ինքեանք միայն ապրեսցին: Իսկ եթէ առ Պետրոս` վէմն հաւատոյ, Ի քումդ խնամոց խուն մի խիթացեալ` Եւ նա ընդ կրիւք իմն գրաւեցաւ: Թողում ասել զբազմացն գումարութիւն` Խոնարհեալ առ կարիս կարիս, Թէ եւ յաւէտ երջանիկք իցեն, Ընդ որս եւ Յովասու ոմն մարգարէի Ի մէջ աստուածառաքն սպասաւորութեան մարդկօրէնն գայթակղութիւն Մնայ յոլովից անթարգմանելի, Թէ եւ ի դէմս իմն մեկնութեան ձեւակերպեսցի:	70:2 For even if I were to call to Abraham himself with a parched mouth, as taught by the parable of the rich man, Abraham would not provide so much as a drop of water, since he too is bound by our common humanity. And if I were to call to Moses, also a captive of human frailty, it would be useless for he could not save even the man gathering branches on the Sabbath. And as for Aaron, he himself needed an intercessor. And David, he too was blamed despite his abundant good deeds. Then there are Noah, and Job and Daniel, as the prophet Ezekiel explained, inspired by God: “ As I live, said the Lord God, they shall deliver neither sons nor daughters from the fury to come, only they themselves shall be saved.” As for Peter, the rock of faith, no sooner was he out of your providential care than he succumbed to human anxieties. I leave unmentioned multitudes of others humbled by various human frailties who are, nevertheless, among the eternally blessed, for example, the prophet Joash who blasphemed even at the altar during the divine liturgy. Like these there are many more making up an inexplicable mystery susceptible to various interpretations:
70:3 Եւ քանզի չափեալ սահմանեցաւ զօրութիւն փրկութեան մարդկան, Եւ ցուցան նոքա ողորմեալք բարերարիդ եւ զօրացեալք ամենակալիդ, Կոչեցեալք պաշտպանողիդ եւ քաւեցեալք հնարաւորիդ, Շնորհեալք ազատեցուցչիդ եւ բժշկեալք անախտականիդ, Կենագործեալք անապականիդ եւ լուսաւորեալք նորոգողիդ, Այսուհետեւ գիտացեալ զսակն որքանութեան հողածին բնութեանս, Որք մխիթարեն օրինակաւն նմանաբար Հարազատապէս վստահութեան յուսահատելոց,- Ահա առ քեզ դիմեցից, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ, Քրիստոս օրհնեալ յամենայնի, Մանաւանդ զի առակն ազգակից այսմ մաղթանաց աստանօր յիշեալ Զվերագրելոցդ բան վերստին արդարացուցանէ. Բարի է, ըստ իմաստնոյ ումեմն երջանկի, Անկանել ի ձեռս տեառն եւ մի՛ ի ձեռս մարդկան, Զի որպէս մեծութիւն նորա` եւ ողորմութիւն նորին: Եւ այս բան թէ եւ զԴաւթին իմն գծագրէր, Որ զերեքմասնեան հարուածն աստուածեան առաջի եդեալ` Ընտրեաց ինքնին կամաւորաբար զդատակնիք մահուն սատակման, Իբր զկենդանի Քրիստոսի հաւատոցն յաճախութեամբ, Քան զերկուսն եւս այլ փոքրկունս, Որք տանջենն եւ ոչ ողորմին,- Սակայն եւ իմս օրինակութիւն բանիս պատկերի ճարակեցելոյ Հնարս կենաց կորուսեալս անձին Ոչ է այլայլեալ յարմարութենէ: Զի ոչ եթէ զփրկեալսն նուաստացուցանեմ Ի մատենի այսր ողբերգութեան, Առանց որոց ոչ է մաշել առ տէր, Այլ զփրկողին անուն պսակեմ Եւ զշնորհն նորին առ ամենեսին բարեհռչակեմ Եւ զբնաւին բարձունսն ի թռիչս վարուց Խոստովանիմ բանիս պայմանաւ Յաւէտ կարօտեալ ողորմութեանն դեղոյ:	70:3 And since human power to reach salvation is finite, we are objects of your mercy, beneficent God, and fortified by you, Almighty, called by you, God protector, and pardoned by you, God for whom everything is possible, graced by you, God our liberator, and cured by you, God our healer, granted life by you, God incorruptible, and granted light by you, God our renewer. Therefore, acknowledging the limitations of my earth- born nature, but taking courage from those you have comforted, I petition only you, Son of the living God, Christ blessed in all things. What is written above is further justified when we recall the wisdom written in the same spirit as this prayer: “ It is better for a happy wise man to fall into the hands of the Lord, than to fall into the hands of men, for the greater the power, the greater the mercy.” These words also suit David, who when faced with three penalties posed by God willingly chose a horrible death, displaying faith reminiscent of the living Christ, preferring death to the two lesser penalties that involved torment without mercy. And if I apply these words to myself searching to sustain my lost soul, it would not be stretching the truth. For in this book of lamentations I seek not to disparage those who have been rescued, for without them how would we approach the Lord? Instead I aim to glorify the name of our Savior, and praise his grace before all people, proclaiming those who have been raised by high deeds through the forever coveted salve of compassion:
70:4 Ահա դու կեանք, դու փրկութիւն, դու բժշկութիւն, Դու անմահութիւն, դու երանութիւն, դու լուսաւորութիւն, Արա՛ ինձ անդորր ի մեղացս աշխատութեանց, Զի եւ քեզ լիցի հանգիստ Ի մշտադատս հեծութեանց, ձանձրացուցիչս թախանձանաց, Որ ոչ այլ իւիք, քան թէ փրկութեամբ մարդկան պարարիս, Օրհնեա՜լ յաւիտեանս: Ամէն:	70:4 Even as you are life, you are salvation, you are the cure, you are immortality, you are bliss, you are enlightenment. Grant me peace from the torment of my sins, so that you might also have rest from my incessant, whining self- reproaches, you who thrive on nothing but the salvation of us humans. Blessed forever. Amen: