1:15

Գրք. 1, Գլ. 15

Գրք. 1., Գլ. 15

15:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:	15:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
15:1 Իսկ դարձեալ Աստուստ վերստին Առ նոյն հեծութիւն սրտիս վտանգի Ինձէն մատուցեալ սովին նուագաւ ի նոյն ոճ բանի` Զամենապարգեւդ արգահատեցից` Տագնապեալ ոգւոյս վտանգիւ իսպառ, Իբր մեռեալ` կենդանւոյ անմահիդ մաղթեմ Աստուծոյ, Խոստովանեալ ընդ փառացդ քո զիմս անարգութիւն, Եւ առ չ արեօքս իմովք` զքոյդ բարութիւն, Որովք յաղթեալ գտայ, քան թէ բժշկեալ, Եւ ամաչեցեալ, քան համարձակեալ, Ուխտակորոյս, աւանդամոռաց: Իսկ կրկին առակն, որ առ իս, Որ ոչխարին տրուպն տարացուցիւ, Որ յետին անզգայութեանն էր մատնեցեալ, մոլորեալ, Եւ ի լերինն, ուր ոչ է այցելութիւն, Ընդ գազանականացն դիւաց եւ կռոցն վայրենութեան թափառեալ, Ո՛չ մերձաւոր գոլ սակաւ մի հօտին: Ո՛չ բան ունէի, որով եւ զցաւոցն աղէտ պատմէի, Ո՛չ ձեռն ձգողական, որ համերցն է ազդողական: Իսկ դու, միայն գովեալդ ի սկզբանցն յաւիտեանց եւ յարդի ծնելոցս, Գտեալ, ըստ մաղթանաց գոչման երգողին, Զիս` զմեղուցեալս, յաննշոյլն մոլորութեան, Խնամողօրէն տեսչութեամբ կամաց հովիւ կոչեցար Եւ ոչ միայն հոգացար, այլ եւ խնդրեցեր, Եւ ոչ գտեր միայն, հրաշագործ, Այլ անճառելիդ բարերարութեամբ սիրոյ Ի կենդանարարդ քո յուս բարձեր Եւ ընդ երկնային զօրուն դասեցեր` Ի հայրենիդ քո ժառանգութիւն:	15:1 Now again with the same sighs from my distressed heart pouring out the same wordy strains, I seek your mercy bestower of all gifts, and with my soul immersed in torment like the dead, I pray to you living, immortal God, confessing before your honor, my disgrace, before your goodness, my evil. I am more devastated than cured, more embarrassed than emboldened, having broken my vows and forsaken the trust reposed in me. I am like the pathetic sheep in the second parable, which strayed into inaccessible hills and wandered in a daze among beastly demons and fierce idols, without the slightest chance of returning to the fold. Although my tongue was lost for words to tell my anguish, and my hands lacked the agility to communicate like the mute, still you found me, you who alone are praised from beginning to end throughout the generations. You found me, a sinner, lost in darkness crying like the psalmist in prayer, and because of your willing care you were called Shepherd, for not only did you care, but you sought, not only did you find, O worker of miracles, but with the goodness of your love, a love that defies description, you rescued me, lifting me upon your shoulders, to set down alongside your heavenly army, the heirs to your fatherly legacy:
15:2 Եւ արդ, դու, հզօր, կենարար, Օրհնեալ, այցելու, գթածդ յողորմութեան, Եթէ զնոսա ընկալար զապաբանեալսն աղերսանաց, Որ մինն ի միջոց մահու սահմանի էր չարչարեցեալ, Իսկ միւսն ըստ անբանիցն անզգայութեան, Վտարանդի բացամերժութեամբ յանբնակ վայրի վարանեալ` Ի բառաչ ձայնին բարբառոյ, որ անկերպաւոր աննշանական, Աստուծային բարեխնամութեամբդ անտեսեցեր Զտիեզերահրաշն խնամողութիւն առ կորուսելոյն մեծ թշուառութիւն,- Յայտնեա՛ց վերստին եւ արդ գթութեանցդ խորք Եւ բարերարութեանցդ հոսանք` Առ անօրինեալս առաւելութեամբ վերագրեցելոցդ օրինակութեամբ, Առ բազմօրինակ մահու պարտապանս, Առ որ ի բարութեանց խառնից քաղցրութեանց յատուկ համս չար, Առ անդամս մարմնոյ արժանաւորս հատման, Առ համաճարակ ամենաբոլոր ախտացեալ հոգիս վիրաւոր, Առ հաւասարեալս անզգայութեանց անասնոց, Առ օտարացեալս յընտանութենէ իմաստնոց, Առ աննմանս հանգունակից բանաւորութեանց: Որ եթէ տարացոյց գոյր` ես ասէի, Թէ նմանակից գոյր իմ` պատմէի, Թէ հանգունակից գոյր` ես ճառէի, Թէ հաւասար գոյր` ես գրէի, Թէ զուգագործ գոյր` ցուցանէի, Թէ օրինակ գոյր` ես ազդէի, Թէ յանցեալսն` հայթայթէի, Թէ ի ներկայումս աստ` ես յուսայի: Բայց քանզի անցեալ է ըստ օրինակ Եւ հրաժարեալ ըստ նմանութեան, Զոր միայն քո է քաւել, բժշկել եւ հրաշագործել, Կենդանարար համայն մեռելոց, նորոգութիւնդ տիեզերաց:	15:2 And now, mighty savior, blessed visitor, compassionate comforter, you, who heard the unspoken supplication of one suffering in silence at death’s door, and of another who wandered into the wilderness, helpless, lost, unable to speak, bleating inarticulately, you, who in your divine providence that graces the universe, cared for those lost or in peril, now show again your compassion and the bounty of your kindness to me whose iniquity exceeds everything told above, whose mortal sins come in all varieties, whose flavor is that of evil among the sweet taste of goodness, whose body deserves to be broken to the last bone, whose wounded soul is infected with all manner of vile ills, whose stupor is on a level with the speechless beasts, whose alienation has removed him from intelligent life, whose nature no longer resembles that of his species. If there were an example, I would cite it. If there were others like me, I would describe them. If there were a category, I would name it. If there were my equal, I would note it. If there were a parallel, I would mark it. If there were a model, I would show it. If there were a precedent, I would use it. If there were a present example, I could take heart. But since mine surpasses all measure and defies all categories, you are my only hope of atonement, healing and salvation, redeemer of all mortals, renewer of the universe:
15:3 Զի եթէ սրբոյն սրտի տեսութեամբ երջանկին Դաւթի Անօրէնութիւն չարեաց բարձրացեալ ասի, քան զգլուխ, Եւ ըստ ծանրութեանց բեռանց դժուարակրելոց` յանցմունք մեղաց, Իսկ որ առ իս կրին սխալմունք` գերազանցէ, Քան զհեղեղին ջրակուտակ, տիեզերասոյզ, ամենասպառ ծովուն յորդութիւն, Եւ գլխոց լերանց վերադրէ: Այլ շնչեսցէ՛ օդ քո քաղցրութեան, իբրեւ առ Նոյիւն, Եւ որ զլերինս հալէ զօրութիւն` Ցամաքեցուցանել զշիղջս ջրակոյտս բազմակոհակս Եւ երկրակործանս իմոցս պարտեաց, Եւ լեռնակարկառ բարձրութեան մեղացս ամբարձելոց:	15:3 For if in the view of blessed David’s pure heart, his lawlessness was piled over his head, his transgressions outweighed the heaviest burdens, then my wrongs are even greater than all the waters of seas in torrential flood, inundating and submerging the mountains. Release but a breath of your kindness as in Noah’s day, a breath that can melt mountains, and the stormy flood of my billowing misdeeds will evaporate along with my earth- shattering transgressions and my mountain- high sins:
15:4 Եւ համառօտեալ զբան քո հզօր` Ամենակար հնարաւորութեամբ հակիրճ հատուցմամբ, Արասցե՛ս ահա ելս քաւութեան, ըստ մարգարէին, Առ երկարաձիգս անօրէնութիւն: Եւ ներելով իմս յամառութեան, Ո՛վ երկայնամիտ, ողորմած, օրհնեալ, Թողցե՛ս միանգամայն, բարեգործեսցե՛ս իսկապէս, Հատցե՛ս բոլորովին զանվճարելի պարտուցս Զարժանահատոյց տոկոսեացս տոյժս տաժանակիրս: Նա զի եւ չ իք իսկ առ քեզ ցասումն սրտի Եւ կամ բորբոքումն բարկութեան, Որպէս ոչ կրին նենգութիւնք եւ կամ նշմարանք մթութեան, Քանզի կեանք են ի կամաց քոց եւ լոյս, Եւ ո՛չ արարեր զմահ, Եւ ո՛չ խնդաս ընդ կորուստ մարդոյ, Ըստ Դաւթի եւ Սողոմոնի:	15:4 Now with your sharp and mighty word and the unbounded discretion of your swift judgment, give me a way to redeem myself, even as the Prophet promised, even in my advanced stage of lawlessness. And forgiving my stubborn defiance, O long- suffering, merciful, blessed one, be truly generous and forgive me all at once, wiping out my unrepayable debts and the crushing interest which has accrued, for you have no wrath in your heart, nor vexation, nor deceit, nor traces of darkness, for you wish only life and light. And as David and Solomon attest, you did not make death or take joy in human misery:
15:5 Եթէ մարդկան կարգեցեր զայս կէտ սահմանի մեծի պայմանի Ի բարեվիճակդ քո կանոնաց` Ոչ փոխատրել անդրէն չարի չար, Այլ եւթանասնիցս եւթն թողուլ Անդուստ ի յաւուր զիւրաքանչիւր մեղանաց զպարտս. Եւ այդ բան` առ մեզ, որ միշտ ի բնութեան ունիմք Բնաւորաբար ուղերձեալ զբիծս չարեաց Անհամար բիւրուց նորոգ յայտնելոց, Որ օրինաւորին երեւին ի յանդաստան սահմանի Ամենաբոյս փշածին բնութեանս, Ըստ անսուտ քո վկայութեան, որ թէ` Միտք մարդոյ Ի խնամս չարի են արձանացեալ ի մանկութենէ: Զի որ զկատարեալ մաքրութիւնն ունէր` Աւետարանիչն կենացդ բանի Յովհաննէս, Եւ զինքն ընդ հասարակաց բնութեան լծակցեալ` Հաստատեաց զճշմարտութիւն քո` առ իմս ստութիւն յոյժ արդարացեալ. Թէ ասեմք, ասէ, մեղս ինչ մեք չ ունել` սուտ առնեմք զնա: Եւ արդ, կատարեալ է բան քո խնկեալ Եւ ի գլուխ ելեալ անպակաս ի ստուգութենէ` Առ իմս մոլորութիւն եւ դժնդակ անիրաւութիւն: Վասն որոյ խնայեա՛ յիս ողորմութեամբ, Քաղցրութեան ճաշակաց աղբիւր, Միայն օրհնեալդ յամենայն յաւիտենից: Ամէն:	15:5 In your just laws, you set as a key rule that one wrong should not be returned for another, but that we should forgive seventy times seven the sins committed against us each and every day. You addressed this to us, wicked by nature, the germs of sin sprouting in tens of thousands upon the fertile field of our thorny natures. As you so rightly witnessed, “ The human mind from childhood is inclined toward evil.” Even John, the Evangelist of your word of life, who was exceedingly pure, nevertheless shared our common nature and said frankly in contrast to my roundabout manner of speech, “ If we say that we have no sin, we make him a liar.” And now, your prophetic word is fulfilled and borne out beyond question by my iniquities. So deliver me with your mercy, O fount of lovingkindness, who alone are blessed through all eternity. Amen: