1:72

Գրք. 1, Գլ. 72

Գրք. 1., Գլ. 72

72:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:	72:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
72:1 Այլ ահա ձեզ ասեմ, ո՛վ եկեղեցիք միանձանց Եւ աշակերտութիւնք կրօնաստանաց, Որք մերկամարմին մատանցդ ձեռօք Առ ակնկալութիւն յուսոյն պարգեւաց Բարեացն անբաւից տեառն զինուորեալք, Որոց զայս սեղան հանդերձանաց խորտկաց բանից ընծայեցուցի: Ընկալարո՛ւք զայս աւանդութիւն խոստովանութեան Ի շինուած փրկութեան հոգւոց, Ծաներո՛ւք սովիմբ զմարմնոյս պարտութիւն: Յիշեցէ՛ք զմարգարէականն ընդ առաքելականին առեալ մեզ ի խրատ` Զ՚Մի՛ պարծեսցի ամենայն մարմին առաջի Աստուծոյ Եւ զ՚Ոչ ոք է արդարն եւ ոչ մի: Զտէրունականն մի՛ մոռանայք, Ի կատարածն իսկ պատուիրանին Գոգջի՛ք զձեզ ծառայս անպիտանս, Մի՛ եղիցի լինել ձեզ որսք խաբողին, Զգուշացարո՛ւք եւ Գրոյն, Թէ` Կերակուրք նորա` ընտիրքն: Քանզի եւ ես իսկ, որ զայս նուազութիւն Մասնաւոր պտղոյ ձեզ ջամբեցուցի, Վկայեալ զանձնէ կամաւորական ստգտանք Բիւր բամբասանաց անբժշկական մեղանաց, Ի սկզբնահայրն սկսեալ մինչեւ ի սպառումն ծննդոց նորա` Կամայականն յանձնառութեամբ հաստեցի, եդի Զիս ամենայնիդ պարտական չարեաց:	72:1 Now to you, monastic brothers, communities of disciples, you who, bared- handed, have enlisted as the Lord’s soldiers, in expectation and hope of infinite good gifts, for you I set this table with my burnt sacrifice of words. Accept this testament of confession for the edification and salvation of your souls. Know through it the frailty of the body. Remember the warning words of the prophet and the apostle: “ No flesh should exult before God.” And, “ No one, not a single person, is just.” Do not forget the word of the Lord: “ Even when you have done the things commanded, admit, we are useless servants.” Do not permit yourselves to become the prey of the Deceiver. Take heed from the scriptures. “ The chosen are also Devil’s food.” For even I, who nourish you with these meager fruits, willingly blaming myself with myriad accounts of all the incurable sins, from our first forefather through the end of his generations in all eternity, I charge myself with all these, voluntarily, taking the debt of all your wrongdoing upon me:
72:2 Լուայ յումեմնէ ոչ պարտաւորէ եւ ոչ հաճեցայ Ի յասելն նորա անյարմարապէս առ այն, Որոյ առաջի ոչ է արդարանալ մարմնոյ երկրածնի, Թէ` ո՛չ երբէք շնացայ, ո՛չ պոռնկեցայ Եւ ո՛չ զաշխարհիս ինչ համբուրեցի ճաշակս մահու: Այլ ոչ ընդհատ ինչ յանօրէնութենէ. Թողցէ՛ նմա Տէր Աստուած զայսոսիկ: Թէ եւ ճշմարտիւ իսկ գրեցաւ, Ոչ ընթացաւ, որքան թէ գթեաց, Ի յասել զանյարմարսն ի դիմաց ժողովրդեանն Իսրայէլի` Բանիւ Զաքարիայ. Օրհնեա՜լ Տէր` եւ մեծացաք,- Որ է փարիսեցւոյն ձայնի կերպարան:	72:2 I heard an innocent person once speak in a most unfitting manner to the One before whom no earthly being can be justified, and it was not pleasing as he boasted, “ I have never committed adultery or fornication or tasted any other mortal pleasures of this world.” Saying this is no less impious than those deeds. May God forgive him, for even if what he said were true by bragging he shows he has not progressed as far as he has fallen. Repeating Zechariah’s words to the people of Israel: “ Praise the Lord that we are great,” echoing the voice of the Pharisee who exalted himself:
72:3 Բայց ես քանզի գիտողին Աստուծոյ մատնեալ եմ դատաստանի, Որ զկիրս աներեւութիցն մտաց ի կշիռս եդեալ` Համարի դատել զիս նոքօք ամէնիրաւ հատուցմամբք,- Ո՛չ կերպարանեցայց տեսողին, Ո՛չ կեղծաւորեցայց քննողին, Ո՛չ ստեցից զոչ գործեցեալսն նկատողին, Ո՛չ խաբէութեամբ ընդ միտ ինչ մտից մեծին, Ո՛չ ի տեսիլ բարւոյ ցոփութեան զչարս քողարկեցից, Ո՛չ ի պատկեր ընտանի զապիկարս երբէք յարգեցից, Ո՛չ խենեշացայց ի զարդ օտարոտի, Ո՛չ պճնեցայց այլով պայծառութեամբ, Ո՛չ պաճուճանս յարմարեցից տգեղութեանս գեղոյ: Ո՛չ ոք մեղաւոր իբրեւ զիս, Ո՛չ ոք անօրէն, ո՛չ ոք ամբարիշտ, Ո՛չ ոք անիրաւ, ո՛չ ոք չարագործ, Ո՛չ ոք վրիպեալ, ո՛չ ոք սխալեալ, Ո՛չ ոք մոլեգնեալ, ոչ ոք խարդախեալ, Ո՛չ ոք շաղախեալ, ո՛չ ոք ամաչեցեալ, ոչ ոք դատապարտեալ, Ե՛ս միայն, եւ այլ ո՛չ ոք, Ե՛ս ամենայնն, եւ յի՛ս ամենեցունն: Ո՛չ հեթանոսք, զի ոչ գիտէին, Ո՛չ հրեայք, քանզի կուրացան, Ո՛չ տգէտք եւ խառնիճաղանջք, Քանզի յիմարք էին իմաստից:	72:3 But since I am condemned before the all- knowing God, who has placed the unseen passions of the mind onto the scale of justice, and seeks to judge me by these in the most just way, I shall not pretend before the all- seeing, deceive the one who scrutinizes everything, lie to the one who counts faults when conceived, not when committed, use trickery to favorably impress the Great One, mask my unruly debauchery with the appearance of a good person, take on airs of self- discipline while being forever weak, dress in other’s costumes, bask in other’s splendor, put on finery to cover the ugliness of my body. No one is so sinful as I, so unruly, so impious, so unjust, so evil, so feeble, so misguided, so foolish, so crafty, so mired, so embarrassed, so blameworthy. I alone, and no one else, I in all, and all in me, not the pagans, for they did not know, not the Jews, for they were blind, not the ignorant, for they were confused and lacking wisdom:
72:4 Պետ վարժից կոչեցայ` յանձինս դատախազ, Ռաբբի ռաբբի անուանեցայ, Եւ զգովեստն առ Աստուած եղծի, Բարի ասացայ` առ եղկութեան ժառանգութիւն, Սուրբ վկայեցայ ի մարդկանէ, Որ եմ անմաքո՛ւր առաջի Աստուծոյ, Արդար դաւանեցայ ամենայն իրօք ամբարիշտս, Հեշտացայ ի գովեստ մարդկան, Զի ծաղր եղէց յատենին Քրիստոսի, Յաւազանէ կոչեցայ Արթուն, Եւ ես ի քուն մահու ննջեցի, Ի փրկութեանն աւուր Հսկող յորջորջեցայ, Բայց զգաստութեանն` աչս կափուցի: Ահա դատաստան, ահա յանդիմանութիւն, Ահա նոր կշտամբանք եւ հին դատապարտութիւն, Ահա ամօթ դիմաց եւ տագնապ հոգւոց, Ահա խնդիրք փոքունց եւ կշիռք մեծամեծաց:	72:4 I was dubbed, “ Master,” which testifies against me. I was called, “ Teacher, teacher,” detracting from the praise of God. I was said to be good because of my miserable plight. I was considered a saint by men, though I am unclean before God. I was proclaimed just, though by all accounts I am ungodly. I reveled in the praise of men, thus becoming a mockery before the tribunal of Christ. I was called, “ Awake” at the baptismal font, but I slumber in the sleep of mortality. On the day of salvation I was named “ Vigilant,” but I closed my eyes to vigilance. So here are judgment and blame, new reprimands and old sentences, shame to my face and turmoil to my soul, pleas about seemingly small things and very grave matters:
72:5 Այլ դու միայն Տէր Աստուած, Մարդասէր, անոխակալ եւ երկայնամիտ, Համարեա՛ց մեղապարտս անձին Ընդ վերջին պարտաւորութեան աւուրն ահաւորի Զայս կսկծեցուցանող ինքնաբանական նախատինս, Մի՛ լուայց ի քէն զայսոսիկ, գթած, Փոխանակ զի ես ինձէն անձինս գրեցի: Արդ, բարձցե՛ս եւ վերացուսցե՛ս զպահ պարտաւորութեան կանոնիս Ընդ քեզ կապելոյս տենչանօք հոգւոյս, Հա՛ն զնախատինս պատկառանաց խայտառակութեանս, Ծածկեա՛ աջովդ կարողութեան զտգեղ տեսակ մարմնոյս մերկութեան, Մատո՛ հանգստեան զթոպեալս ուժգին մեղացս բեռամբք, Կարգեա՛ ինձ սահման հետոց բարութեան առ ելս կենացդ, Պահեա՛ յիշատակ ինձ ողորմութեան եւ զկնի մահու կեանք ամենեւին, Օրհնեալ յերկինս եւ գովեալ յերկրի, Բարեբանեալ միշտ յամենայնի յաւիտեանս յաւիտենից: Ամէն:	72:5 But you alone, Lord God, who loves mankind without revenge and with forbearing, on the day of the terrible last judgment when my sinful soul is judged, take into account these heart- rending words of self- reproach and contrition that I myself have written instead of waiting to hear them from you, God of compassion. Now lift away and annul the instances of my unruliness for I am bound to you with all of the desires of my soul. Take away the reproaches of shame and scandal. Cover the ugly appearance of my naked body with your mighty right hand. Lead me to your rest, for I am worn by the burden of sin. Set me on the path of goodness toward you, refuge and life. Remember me in mercy even after death, O perfect life. Blessed in heaven and honored on earth, praised always in all things forever and ever. Amen: