1:47

Գրք. 1, Գլ. 47

Գրք. 1., Գլ. 47

47:0 ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽՕՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ:	47:0 Speaking with God from the Depths of the Heart:
47:1 Եւ արդ, զի՞նչ գոյ ասել ամաչեցելոյս յերեսաց մեծիդ ահաւորութենէ, Բայց եթէ համրանալ եւ հող ի բերան եղեալ` լռել ի սրտի, Ըստ մարգարէութեանն խրատու` ահա ի բարւոյն կարկառեալ ի յոյս: Իսկ եթէ զփականս շարժողութեանց շրթանցս բացից` Բռնադատեցից խօսել կամեցեալ, Դարձեալ զնոյն ձայն կրկնակական եղերերգութեան լալեաց բազմութեան Խէթ մտացս յառաջադրէ:	47:1 What can I be, but speechless before your awesome might? What can I be but embarrassed and silent my words only quiet dust in my mouth, when I hope for virtue as the prophets advised? Even if I open my clamped lips, what would flow but more mournful elegies? Nothing but the voice of my many wounds pouring forth:
47:2 Եւ արդ, ողբակից մեծ մեղաւորին` անօրինելոյ կամաւ առ ի մահ, Զնորին գոչումն երկրորդեցից եւ ես ընդ նմին. Մեղա՜յ, Տէր, մեղա՜յ, եւ անօրէնութեանց իմոց ինձէն վկայեմ: Հիւսեալ ընդ նմին զբանս յիսներորդի սաղմոսին` Անթիւս գրեմ զպարտուցս սակ անձինս մեղաց, Քան զհիւղ երկրի հողմահոս փոշւոյ` Ընդ օդս ամենայն տարածեցելոյ: Մեղա՜յ յերկինս եւ առաջի քո,- Ընդ անառակ որդւոյն պատկառեցելոյ Հայրենի գթոյդ վերստին դարձեալ` թախանձ արկանեմ, Զողորմելին ձայն աղերսանաց արտօսրածին ողբովք գոչման Ի տխուր դէմս մատուցեալ` առաջի քո տարածանեմ: Հայր գթութեանց, Աստուած բոլորից, չ եմ արժանի կոչիլ եւ ոչ բնաւին առ այս անուանիլ Ոչ միայն որդի, այլ եւ անպիտան, ապաբան վարձկան: Ընկա՛լ զսովեալս տարագրական, պարտական վնասուց, Եւ զցաւ քաղցոյս լլկանաց նեղոյս նուաղեցելոյս Կենաց քո հացի՛ւդ բժշկեսցես: Լե՛ր ընդ առաջ քո ողորմութեամբդ ի սկզբնաւորս ապաւինութեան, Զգեցո՛, գթած եւ անոխակալ, անօրինեալս մեղապարտի Զնախակապուտ հանդերձին ծածկոյթ, Աւանդակորոյս ձեռացս աղտեղեալ մեղօք, Զկնիք մատանւոյն համարձակութեան ամէնառատ կամօ՛ք մատուսցես, Զգարշապարացս թշուառութիւն մերկութեան ոտիցս, Պատսպարութեամբ աւետարանական ամրավերարկու օդիցս կօշկաց, Ի յանձին թունից մի՛շտ ամրացուսցես: Զզուարակդ պարարակի եզինդ երկնայնոյ, Որ է միածին Որդիդ քո օրհնեալ, Իսկապէս մարդասիրութեամբ կարօտելոյս բարեա՛ց նուիրեա: Որ մատուցեալ միշտ եւ անպակաս մնայ ի լրութեան` Յարակայ զենեալ ի սպանդարանի անթիւ սեղանոց անսպառութեամբ, Բոլոր` յամենեսին եւ բնաւ` յամենայնում, Էութեամբ` յեղկինս եւ իսկութեամբ` ի ստորինս, Աննուազ` մարդկութեամբ եւ անթերի` աստուածութեամբ, Փշրեալ եւ բաշխի ի մասունս անհատս, Զի զհամայնն հաւաքեսցէ առ ի նոյն մարմին իւրումն գլխոյ: Քեզ փա՜ռք ընդ նմին, Հայր ողորմութեան: Ամէն:	47:2 And now, weeping with the great sinner, who willingly committed mortal sin, I join in his cry, “ I have sinned, Lord, I have sinned, and to my lawlessness I myself am witness.” Weaving this cry with the words of the 50th Psalm, I conclude that the wages of my innumerable sins are greater than the grains of sand that make up the earth and are scattered by the wind. I have sinned against heaven and you. Like the Prodigal Son, who though shamed, received his father’s forgiveness, I make my entreaty, prostrate before you, my face twisted in grief, pleading: Father of compassion, God of all, I am not worthy to be called even a worthless, irresponsible hireling, let alone “ son,” or even to have this word uttered about me. Still accept me, a wandering exile, defeated by wounds, faint with gnawing hunger. Heal me with your bread of life, confront me with mercy, for you are my first refuge. Clothe me, a lawless sinner, merciful and unvengeful God, with the clothes of my former innocence. Place, with your boundless generosity, the ring with your seal of courage on my sinful hand that lost everything by straying in sin. Protect the soles of my bare feet with the sandals of the Gospels. Guard me from poisonous snakes. And even though I am wanting in virtue you sacrifice the fatted calf of heaven, your only begotten Son, out of love for mankind. Your blessed Son who is always offered and yet remains whole, who is sacrificed continuously upon innumerable altars without being consumed, who is all in everyone and complete in all things, who is in essence of heaven and in reality of earth, who is lacking nothing in humanness and without defect in divinity, who is broken and distributed in individual parts, that all may be collected in the same body with him as head. Glory to you with him, Father most merciful. Amen: